Przedstawiane w prezentowanej książce przykłady autentycznych sytuacji i rozmów odpowiadających wyliczonym wyżej nastawieniom są fascynujące. Dotyczą zarówno komunikacji twarzą w twarz, jak i porozumiewania się za pośrednictwem mediów cyfrowych. Dowodzą, jak istotne są przy tym emocje i jak ważne jest budowanie relacji przez rozmowę. W przywoływanych przykładach i omawianych badaniach nigdy nie chodzi jednak o to, kto kogo pokona, czyja argumentacja okaże się mocniejsza. Nie ma w nich nic z konkursów na argumentacyjną zręczność. Nie chodzi o wygraną. Nie chodzi też o dezawuowanie poglądów osób inaczej myślących o jakiejś sprawie i ich pokonywanie, lecz o odkrywanie możliwej płaszczyzny porozumienia, o poszukiwanie tego, co wspólne, nadrzędne, o przekonywanie.

Takie podejście świetnie to ilustruje na przykład  historia narady dwunastu przysięgłych, którzy mieli obowiązek wypracować jednomyślny wyrok w sprawie Leeroya Reeda, nie ulegając, jak pouczył ich sędzia, „współczuciu, uprzedzeniom czy namiętności”. Ława przysięgłych składa się zwykle z ludzi przynależnych do różnych grup społecznych, o różnym wykształceniu, różnych zawodach i różnych zapatrywaniach. Tak było też  w sprawie Reeda.

Facet był już karany, ale po tym incydencie od dawna żył jak wzorowy obywatel. Miał jednak zakaz posiadania broni i nagle się okazało, że broń kupił. Akurat szukał pracy. Przeczytał w prasie ogłoszenie o korespondencyjnym kursie na detektywa. Przesłał wymagane przez organizatorów pieniądze. W rezultacie dostał instrukcje określające, jak się do roli detektywa przygotowywać i nakaz kupienia broni. Broń więc kupił. Trzymał ją w szafie  i po zakupie nawet nie wyjął z pudełka. Wydało się, gdy się kręcił po budynku sądu z nadzieją na zatrudnienie w roli detektywa. Zatrzymał go policjant, który zażądał dowodu tożsamości. Reed nie miał go przy sobie. Jedynym dokumentem, jakim wtedy dysponował, był paragon za zakupioną broń. Potem poszło już szybko. Został zatrzymany i znalazł się przed sądem. Zachodziła jednak wątpliwość, czy w ogóle umie się tą bronią posługiwać. Nie było też jasne, czy w ogóle rozumie, że popełnił przestępstwo. 

Przysięgli na początku narady reprezentowali całkiem dobrze uzasadniane, jednoznaczne, ale różne stanowiska co do winy podsądnego. „Gdy wszyscy obecni się wypowiedzieli, stało się jasne, że trzy osoby są za skazaniem Reeda, dwie zdecydowanie opowiadają się za uniewinnieniem, a siedem się waha. […] Gdyby w tym momencie ktoś obeznany z wymiarem sprawiedliwości – pisze Duhigg – miał odgadnąć, jak się to wszystko dalej potoczy, odpowiedź byłaby prosta: Leroy Reed idzie do więzienia”. Był jednak wśród tej grupy przysięgłych „mistrz komunikacji”. Tak przedefiniował rozmowę, że przysięgli odkryli coś nadrzędnego, łączącego ich przekonania. W tajnym głosowaniu końcowym okazali się jednomyślni i orzekli niewinność Reeda (zob. s. 39-42; 52-54).

Uprawianie dobrej komunikacji wymaga pewnych umiejętności, a raczej pewnego zestawu umiejętności. Z badań relacjonowanych przez Duhigga wynika, że  można je wyćwiczyć. Wynika też, że każdy może się skutecznej komunikacji nauczyć. Musi mieć tylko szansę odbywania takich ćwiczeń i takiej nauki. Wszystkim jest to potrzebne, a ci, którzy zamierzają zajmować się polityką, powinni może mieć certyfikaty ukończenia obowiązkowych kursów dotyczących umiejętności uczciwego i rzetelnego komunikowania się z innymi, zanim zaczną ustalać, jak kto ma żyć i co myśleć. Książka  Duhigg’a w pewnych partiach staje się swego rodzaju poradnikiem, który mógłby się przydać przy sugerowanych tu ćwiczeniach.  

Chyba nie trzeba natomiast dodawać, że tworzenie warunków do sugerowanych ćwiczeń powinno być jednym z podstawowych zadań szkoły i że – niestety – polska szkoła tego zadania nie tylko odrabia, ale w ogóle nie bierze pod uwagę, ciągle stawiając głównie na recytowanie reguł z zakresu gramatyki opisowej…