Minister Zdrowia wprowadził rozporządzeniem z 20 marca 2020 roku, na obszarze Polski stan epidemii. Jednocześnie odwołał stan zagrożenia epidemicznego (obowiązujący od 13 marca)
Różnica pomiędzy tymi „stanami” jest taka, że w stanie zagrożenia podejmuje się działania zapobiegawcze. W stanie epidemii także „minimalizuje skutki”.
Cieszy, że rząd tak szybko zorientował się, że epidemia przynosi skutki.
O epidemii koronawirusa wszyscy wiedzą co najmniej od stycznia. Pierwszy ustalony w Polsce przypadek zachorowania na COVID-19 miał miejsce 4 marca. W piątek 13 marca minister zdrowia wprowadza stan zagrożenia epidemicznego, pomimo, że było już co najmniej 68 chorych i zmarła druga osoba. Dopiero 20 marca wchodzi w życie stan epidemii.
To niestety tylko żonglerka słów. Stan epidemii praktycznie niczym nie różni się od stanu zagrożenia epidemicznego. Oba te „stany” pozwalają władzy na te same działania i ograniczanie swobód obywatelskich.
Ograniczenia praw obywatelskich są prawie identyczne jak ograniczenia wynikające z przepisów ustaw o stanie wyjątkowym i stanie klęski żywiołowej, wymienionych w art. 228, 230 i 232 Konstytucji.
Wyjaśnienie terminów ustawowych:
Epidemia – wystąpienie na danym obszarze zakażeń lub zachorowań na chorobę zakaźną w liczbie wyraźnie większej niż we wcześniejszym okresie albo wystąpienie zakażeń lub chorób zakaźnych dotychczas niewystępujących;
Stan epidemii – oznacza sytuację prawną wprowadzoną na danym obszarze w związku z wystąpieniem epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków epidemii;
Stan zagrożenia epidemicznego – oznacza sytuację prawną wprowadzoną na danym obszarze w związku z ryzykiem wystąpienia epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań zapobiegawczych;
Zagrożenie epidemiczne – zaistnienie na danym obszarze warunków lub przesłanek wskazujących na ryzyko wystąpienia epidemii;
