Szukając przyczyn mizerii polskiego państwa, trzeba spojrzeć jaką rolę odegrał Kościół

Wiele analiz dotyczących dzisiejszej kondycji Państwa wskazuje, że władza organizując życie obywatelom nie konsultuje z nimi tego, jak chcą mieć to życie zorganizowane. I oczywistym wnioskiem, jaki się z takich rozważań wyłania, jest że właśnie brak komunikacji między władzą a społeczeństwem oraz nie realizowanie jego oczekiwań, jest pierwszą i podstawową przyczyną psucia państwa

Stwierdzenie dość oczywiste, zwłaszcza w kraju, którego historia tak się toczyła, że zaufanie do władzy nigdy nie było priorytetem obywatelskim. Za czasów minionego ustroju to było oczywiste i racjonalne, bo z komunistami nie było sensu negocjować czegokolwiek. Podobnie jak dziś – kiedy pisowska władza, udająca demokratyczną, powiela kalki rządzenia z czasów komuny.

Zmieniał się świat, zmieniała się polityka. Nie zmienił się tylko Kościół i jego pasożytniczy stosunek do państwa. Również po roku ’89.

Religia do szkół weszła na mocy instrukcji ministra edukacji narodowej Henryka Samsonowicza z 30 sierpnia 1990 r. Bez konsultacji społecznych. Żadnych. To było swoiste podziękowanie ze strony solidarnościowej opozycji za wsparcie w walce z reżimem, ale i kolejna utrata suwerenności, przypieczętowana trzy lata później podpisaniem Konkordatu, przepchniętego kolanem przez upadający rząd Suchockiej.

Dzisiejsza rzeczywistość – trzydzieści trzy lata po kolejnym odzyskaniu wolności – to kobiety umierające w szpitalach i lekarze wymachujący im przed oczyma klauzulą sumienia, niczym wkurzona pomywaczka ścierką w tanim barze. To imigranci umierający na granicy z Białorusią w imię czystości chrześcijańskiej wiary, tak świętej dla prawdziwych Polaków katolików. To ta narodowo katolicka polityka państwa, której kalki jako żywo pasują do piłsudczykowskiej polityki międzywojnia, gett ławkowych i Berezy, a dziś bardziej nawet zaczerpnięte bywają wprost z putinowskiej Rosji.

Dzisiejsza rzeczywistość to prezydent kraju maszerujący dumnie na czele faszystowskiego marszu gwałcącego święto niepodległości, wśród łopoczących flag pełnych faszystowskich i nazistowskich symboli i tłumu wywrzaskującego swoją nienawiść do „obcych” – kogokolwiek by pod tym określeniem nie skryć – muzułmanów, osoby LGBT, Żydów.

Za każdą z tych rzeczywistości stoi Kościół katolicki, którego hierarchom udało się w czasie trzech dekad skutecznie Polskę zwasalizować wykorzystując koniunkturę związaną powołaniem Wojtyły na papieża.

Dzisiejsza rzeczywistość to uzależnienie polityczne, ekonomiczne i moralne świeckiego z pozoru państwa od garstki purpuratów. Polski Kościół to nie księża Tischner, Lemański czy Boniecki. Dzisiejszy kościół ma twarze: Jędraszewskiego, Rydzyka, Głódzia, ale też Wesołowskiego, Paetza i hierarchii ukrywającej pedofilów w sutannach. To twarz kościoła pełnego pychy, chciwości i arogancji, a jednocześnie całkowicie bezkarnego i bezczelnego w dojeniu państwa z pieniędzy.

Szukając przyczyn mizerii polskiego państwa, przaśnej moralności obywateli i moralnej degrengolady polskiej polityki, koniecznie trzeba spojrzeć jaką rolę odegrał Kościół w tym, że Polska jest dziś w tak słabej kondycji, a obywatele tak bezwolni wobec głupoty władzy.

O autorze