Sądzę natomiast, że demokratyczna opozycja nie byłaby w stanie uzgodnić dostatecznie profesjonalnego i wiarygodnego programu gospodarczego. Dodam, że ludzie nie dostrzegają — w części opozycji — jak poważne stoją przed nami problemy. W dużej mierze to jest dziedzictwo PiS: to jest cofanie Polski jeżeli chodzi o gospodarkę rynkową w kierunku gospodarki socjalistycznej poprzez nacjonalizację i generalnie upolitycznienie gospodarki. Po drugie to jest takie zwiększanie wydatków nierozwojowych, czyli socjalnych, że w efekcie — nie tylko ze względu na pandemię, ale ze względu właśnie na wzrost wydatków — mamy jeden z największych deficytów w Unii Europejskiej. A przypomnę, że Polska to nie Niemcy. Jeżeli nawet — jak niektórzy twierdzą — mamy podobne obciążenie gospodarki, czyli PKB, długiem publicznym, to jest to coś zupełnie innego w Niemczech i w Polsce.  Mówiąc krótko, najlepiej byłoby, gdyby opozycja demokratyczna w Polsce uzgodniła wiarygodny czyli profesjonalny program reform ustrojowych przywracających wolność gospodarczą i praworządność w Polsce oraz takich ruchów, które by przeciwdziałały destabilizacji, czyli kryzysowi polskiej gospodarki. Ale, jeżeli tego się osiągnąć nie da — a dzisiaj zakładam, że się nie da — to mniejszym złem byłoby wyłączenie tego obszaru i poleganie na tych dwóch wielkich filarach, tych sojuszach tematycznych, o których starałem się powiedzieć.