Urny z oka nie spuszczałam

4 czerwca 1989 roku miałam 24-godzinny dyżur, dzień i noc spędziłam w szkole na Stabłowicach we Wrocławiu. Urny z oka nie spuszczałam. Głosujących liczyłam. Miałam latarkę na wypadek przewidywanej niespodziewanej awarii prądu. Zgodnie z instrukcją

Nad ranem 5 czerwca do nas dotarło: wzięliśmy wszystko, co było do wzięcia. Wsiadłam do malucha i z wynikami wyborów pojechałam do Navigii (dziś już wyburzonej), gdzie mieścił się sztab Komitetu Obywatelskiego Solidarność. Za mną drugi mąż zaufania jechał drugim autem z duplikatem kopii. Do końca bowiem nie wierzyliśmy, że ONI czegoś nie zachachmęcą.


W Navidze trwało wielkie świętowanie, bo samochody nadjeżdżały z całego miasta, z każdego wychodzili ogłupiali jak my ludzie z tym samym komunikatem: wzięliśmy wszystko!

Pamiętam też, że tej nocy licząc głosy słuchaliśmy radia, które doniosło, że czołgi rozjechały demonstrantów na Tiananmen…

Małgorzata Porada – Labuda

  • Wpis pochodzi z Facebooka autorki, publikujemy za jej zgodą jako przypomnienie naszej wyjątkowej podejrzliwości i zapobiegliwości w tamtych czasach. Dzisiaj to wspomnienie nabiera innego wymiaru.

fot. Facebook/Małgorzata Porada-Labuda

O autorze

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Głosy w dyskusji

Wybory już za:

Dni
Godzin
Minut
Sekund

Znaczenie „partyjnego programu”

Wygrane kampanie PiSu w praktyce uruchamiały spontaniczne działania oddolne (by użyć ukochanego słowa z czasów „Solidarności”) nie tylko działaczy partyjnych, ale bardziej zaangażowanych wyborców PiSu. Program najwyraźniej do nich przemawiał i zostawiał miejsce na włączenie się w akcję za własną partią.

Czytaj »